Metoda stropowa

Metoda stropowa, jako sposób budowy kondygnacji podziemnych, ma zastosowanie, gdy obudowę wykopu stanowią ściany szczelinowe. Klasyczna metoda stropowa została po raz pierwszy wykorzystana w latach 60 XX wieku do budowy metra w Mediolanie, dlatego w literaturze światowej często nazywana jest metodą mediolańską. Pomysłodawcą metody, jak również technologii ścian szczelinowych i pali wielkośrednicowych, jest włoska firma I.C.O.S.

W Polsce po raz pierwszy klasyczną metodą stropową wybudowano stację warszawskiego metra „Ratusz”, a następnie „Marymont”. Obecnie przy użyciu metody stropowej, budowane są wybrane fragmenty tunelu kolejowego na Okęcie. Istnieje kilka odmian metody stropowej, w niniejszym tekście zaprezentowana zostanie metoda stropowa klasyczna, zwana również pełną metodą stropową.

Metoda klasyczna, jest stosowana w celu zmniejszenia wpływu wykonania głębokiego wykopu na otoczenie. Pełną metodę stropową stosuje się nie tylko do budowy wielokondygnacyjnych podziemi budynków, ale też w wykonawstwie obiektów liniowych: tuneli szlakowych oraz stacji metra, a także miejskich tuneli drogowych oraz kolejowych. W tunelach drogowych i kolejowych, rząd słupów lub ciągła ściana, oddzielają dwa kierunki ruchu i jednocześnie podpierają strop. W przypadku budowy głębokich podziemi budynków urobek wydobywany jest otworem technologicznym. Przy budowie tuneli ewakuacja urobku i dowóz materiałów odbywają się zarówno otworami technologicznymi pozostawionymi w stropie tunelu, jak i od strony ramp dojazdowych. Po wykonaniu stropu tunel zasypuje się, przywracając stan pierwotny na powierzchni terenu, co jest zaletą metody stropowej w stosunku do otwartego wykopu. Poniżej przedstawiono poszczególne fazy metody stropowej:

Faza. 1. Wykonanie obwodowych ścianek szczelinowych (Fot.1).

Faza. 2. Przygotowanie podłoża pod strop 0,a w przypadku tuneli pod płytę stropową tunelu. Bezpośrednio na gruncie układamy warstwę chudego betonu, na którym budujemy płytę stropową (Fot. 2)

Faza. 3. Zbrojenie płyty stropowej tunelu (Fot. 3).

Faza. 4. Betonowanie płyty stropowej (Fot. 4).

Faza. 5. Głębienie wykopu. Spod stropu poprzez otwór technologiczny wydobywamy urobek, przy pomocy specjalistycznego sprzętu. Jest to trudna i czasochłonna praca ze względu na ograniczoną wysokość roboczą, wynikającą z limitowanej wysokości kondygnacji podziemnej (Fot. 5).

Faza. 6. Przygotowanie podłoża pod kolejny strop, a w przypadku tunelu pod jego płytę denną (Fot. 6). Jeżeli otwór technologiczny jest duży, konieczne jest rozparcie ścian przy pomocy stalowych rozpór. Natomiast jeśli wymiary wykopu w planie są duże, konieczne jest tymczasowe podparcie stropu na tymczasowych baretach lub na palach CFA posadowionych poniżej poziomu płyty dennej.